Of het nu solo, in trio of als kwintet is, of hij nu filmmuziek maakt of kinderen wil aanspreken, of hij nu in de wereldmuziek duikt, dan wel in zijn vertrouwde jazz-vijver blijft plonsen, bij saxofonist Manuel Hermia staat één ding vooraf vast: hij vindt een taal om uit te drukken wat hij wil zeggen en hij is voldoende virtuoos om in elk van die muzikale talen ook de weg naar de heldere compositie te kunnen vinden.

Manuel Hermia draait intussen al menig jaartje mee helemaal bovenaan de binnenlandse jazz, maar dat belet hem niet om heel geregeld bredere horizonten te gaan opzoeken en zich uit te leven in bijvoorbeeld Indische Raga of een stapje in de wereld van de modale muziek te zetten of nog, stilaan een vast lid te zijn geworden van de begeleidingsband van Majid Bekkas. Hij heeft dus een heel brede kijk op de notie “muziek” en beseft als weinig anderen dat muziek een gegeven is met veel verschijningsvormen en waarbij vooral het vandaag veelbesproken begrip “vrijheid” een belangrijke rol speelt. Vandaar ook de belangstelling van Hermia voor de free jazz, een radicaal verschillende expressievorm voor iets wat bij anderen veel bedaagder en meer overwogen klinkt. Improvisatie is de man niet vreemd en hij beseft al te goed dat je als muzikant grotendeels zelf bepaalt wat je wil bereiken maar dat dat ook slechts kan lukken als je met anderen gaat samenspelen. Dan pas wordt muziek die universele taal, die zich door geen enkele grens laat inperken.

Voor deze nieuwe plaat -contaminatie in de titel: kwintet en free jazz- omringt hij zich met mensen die hij door en door kent: met bassist Manolo Cabras en drummer João Lobo vormt hij al sinds mensenheugenis een hecht trio. Trompettist en publiekslieveling Jean-Paul Estévenart -hij was “artist in residence” op pas afgelopen editie van het Brussels Jazz Festival, waar hij drie bijzondere projecten boven de doopvont hield- zit al enige tijd in bloedvorm en vormt met trombonist Samuel Blaser -volgens Downbeat de “rising star” van de trombone- een uitstekend duo, dat perfect de nochtans lastige dubbelrol van aangever en afwerker weet te vertolken.

Eén en ander wordt door Manuel overigens uitstekend verwoord in het boekje dat bij de CD zit: een muzikant heeft een maatschappelijke rol te vervullen. De mens is constant op zoek naar evenwichten tussen het individuele en het collectieve en dat lijkt dezer dagen, met de klimaatcrisis, de gezondheidscrisis en aanverwante, enigszins in de verdrukking te komen. Deze plaat mag je, volgens Hermia, beschouwen als een poging om enige klaarheid te scheppen in de zoektocht naar een evenwicht tussen de rechten van het individu en de chaos: zonder collectieve instelling komen we er niet.

Ik had het zelf helemaal niet beter kunnen zeggen en de hele plaat ademt die gedachtengang ook uit, met als fraai orgelpunt een bijzonder mooie interpretatie van het anderhalve eeuw oude strijdlied “Le Temps des Cerises”. Onderweg daarheen, kom je het ene na het andere prachtige moment tegen en zo wordt deze plaat al zo vroeg in het jaar een vermoedelijk hoogtepunt in wat de Belgische jazzwereld dit jaar allemaal zal gaan presteren. Magnifieke plaat!

(Dani Heyvaert)

Bezetting :
Manuel Hermia Saxofoon
Samuel Blaser Trombone
Jean-Paul Estévienart Trompet
Manolo Cabras Contrabas
João Lobo Slagwerk

Geproduceerd door: Jackal Productions
Opgenomen in studio Pyramide
Gemixt door: Manolo Cabras
Master door: Daniel Léon